Wat mij zorgen baart, is dat men het belang van gevoelens aanvaardt zonder dat men zich inspant om hun ingewikkelde biologische en sociaal-culturele machinerie te begrijpen. Het beste voorbeeld van deze houding zien we als men in de maatschappelijke discussie die op de televisie en in de pers wordt gevoerd, telkens weer probeert gekwetste gevoelens of onredelijk gedrag te verklaren door ze aan oppervlakkige sociale oorzaken of de werking van neurotransmitters te wijten; en als men probeert persoonlijke en sociale problemen met al dan niet medicinale drugs op te lossen. Juist dit gebrek aan inzicht in de aard van onze gevoelens en onze rede (dat een van de kenmerken van de 'klaagcultuur' is) geeft reden tot ongerustheid.
Citaat Antonio R. Damasio, uit: " De vergissing van Descartes. Gevoel, verstand en het menselijk brein”, Wereldbibliotheek Amsterdam, 2006
"De vergissing van Descartes” bij Bol.com
Boekbespreking"De vergissing van Descartes”
Dit blog is eerder op mijn oude blog geplaatst
