Fast Politics
Fast food heeft de wereld veroverd. Door de overdaad aan allerlei vormen van fast food dreigen allerlei traditionele gerechten die meer tijd en aandacht vragen om te bereiden teloor te gaan. Geen wonder dat er ook een tegenbeweging actief is die traditionele producten en gerechten probeert te behouden. Met veel tijd en liefde wordt aandacht gevraagd voor slow food producten. Roeien tegen de stroom op, is het. Maar het moet voldoening geven en de smaakpapillen worden meer geprikkeld dan zonder deze tegenbeweging.
“Fast” heeft ook de politiek veroverd. Gemakkelijk te bevatten oneliners en ideeën beheersen de politieke wereld. Politici moeten uitblinken in begrijpelijkheid anders worden ze door de kiezers uitgekotst. Leve de domheid. Wie zich niet aanpast aan de domheid is er geweest. Pas op politicus, dwing uw kiezer niet tot nadenken, want hij haakt onherroepelijk af!
“Denken, daar word je moe van.” Las ik ooit in een interview met een paar VMBO-meisjes.
Slow politics kunnen echt niet meer. En, natuurlijk, de veranderingen om ons heen verlopen in een dermate schrikbarend tempo dat slow politics daarop geen antwoord meer kunnen vormen. Wie slow is, die is altijd te laat.
Ook de wetenschap heeft hier last van. De wetenschap verliest in de dagelijkse werkelijkheid haar relevantie. Wetenschappelijkheid vereist een lange adem. Degelijkheid. Denken. De werkelijkheid vraagt om instant antwoorden. De wereld is hectisch, de wetenschap ijlt daar op na. Het is niet anders.
Toen Bush Irak binnenviel had hij geen resoluties van de Verenigde Naties nodig. Iedereen die tegen hem was werd afgeserveerd met de mededeling dat hij irrelevant was. Heel West Europa kreeg het predicaat irrelevant. Bush zocht bevestiging, wie daarin niet mee ging was tegen hem. Bush had een eenvoudig beeld van de werkelijkheid. Saddam Hoessein zou massavernietigingswapens hebben en het terrorisme steunen en moest daarom worden aangepakt. Dat gebeurde ook.
Na de overwinning voegde Condoleeza Rice nog toe dat de Amerikaanse soldaten er niet waren om politieagent te spelen. Dat was kennelijk te min. We kennen het vervolg. De invasie werd een mislukking. Dat de Amerikanen geen politieagent wilden spelen is waarschijnlijk een van de oorzaken van de huidige anarchie in Irak. Na de overwinning werd de orde niet hersteld en gehandhaafd met alle desastreuze gevolgen die daar bij horen. Van die gevolgen zijn we nog lang niet af. Wat die gevolgen zijn en zullen zijn is nog steeds door niemand precies te vatten. Dat was ook de reden waarom het westen huiverde voor een inval in Irak. Bovendien bleek Saddam geen massavernietigingswapens te bezitten en is enige steun aan terrorisme niet bewezen.
Simpele redeneringen. Fast politics. Snelle antwoorden op de werkelijkheid. Antwoorden die geen echte antwoorden bleken. Antwoorden die geen heilzame gevolgen hadden.
De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) kwam op 11 april jl. met haar rapport over de wijze waarop in ons land met de islam wordt omgegaan. De fast politici ronken al geruime tijd dezelfde taal, waarin weinig respect en tolerantie meer doorklinken, sterker: waar een toon van haat en xenofobie de boventoon voert. De WRR stelt dat het heersende wantrouwen en het zoeken van de confrontatie contraproductief werken. Eén van degenen die onmiddellijk reageerden was Ayaan Hirsi Ali. Het begint op te vallen dat zij slechts met één (en steeds dezelfde) retorische truc op ideeën reageert die niet met de hare overeenstemmen. Zij doet haar tegenstanders af als naïeve idioten die “het” nog steeds niet begrepen hebben. Wie een andere mening heeft dan Hirsi Ali loopt achter, hopeloos achter, althans volgens Hirsi Ali. De “W” in WRR stond volgens Hirsi Ali nu voor Wereldvreemd…
Leiderschap is tijd- en plaatsgebonden. Guliani werd als burgemeester van New York pas na 11 september 2001 een held. George Bush jr. werd dat in eerste instantie ook door na 11 september zijn War on Terror te starten, beginnend met een aanval op Afghanistan. Daarna heeft Bush zijn leidende rol weer hopeloos verspeeld door zijn Europese en andere medestanders van zich te vervreemden en door een tweede oorlog te starten in Irak. Een oorlog die blijkbaar niet te winnen is. De aanval op Irak was ondoordacht. Fast politics. Too fast.
En toch, ze komen er mee weg. Zowel Bush als Rice. Ze zitten nog steeds op hun plek en echte massale betogingen tegen hun regering blijven uit.
Zij zijn nog steeds gevaarlijk. Ze hebben gemakkelijk te begrijpen ideeën. Zo gemakkelijk dat die ideeën haast wel ondeugdelijk moeten zijn. Bush en Rice zijn fast. Beware!
Ook Hirsi Ali en geestverwanten zijn fast. Beware!
Fast politics. Beware!
Bergschenhoek, 7 mei 2006
