Over zelfsturing bestaan veel vooroordelen. Eén van die vooroordelen is dat alle besluitvorming vast zou lopen in stroeve langdurige trajecten omdat zelfsturing “vanzelfsprekend” leidt tot streven naar ultieme consensus. Frederic Laloux stelt zelfs dat veel mensen vanwege dit vooroordeel zelfmanagement al op voorhand verwerpen.
I have noticed that for some reason, self-management organizations will be made by consensus. And because they have been scarred by the paralysis and endless discussions that often come when people seek consensus, they are quick to dismiss self-management as a viable way to run organizations.
Maar, het klopt niet. Zelforganisatie betekent niet dat altijd naar consensus wordt gestreefd.
Bijvoorbeeld bij holacracy is er sprake van een bezwaarronde wanneer iemand een voorstel voor het oplossen van een spanning doet. Wat een geldig bezwaar is, dat is aan strenge regels gebonden. Holacracy gaat uit van goed-is-goed-genoeg en van als-het-niet-werkt-dan-leidt-dat-tot-nieuwe-spanningen-en-tot-nieuwe-voorstellen. Het proces corrigeert vanzelf dingen die echt niet werken.Het punt dat er wellicht een betere oplossing voorhanden is, is daarom niet geldig. Als het punt jou niet aangaat, het schaadt jouw functioneren binnen jouw rollen niet, dan kan jij er geen geldig bezwaar tegen hebben.
Veel bezwaren zijn dus niet geldig en worden snel afgekapt.
Kortom, dat zelfmanagement tot stroperige besluitvorming zou leiden is niet juist. Stroperige besluitvorming als argument tegen zelfsturing aanvoeren is dus ook niet juist.
Citaat uit “Reinventing Organizations” van Frederic Laloux
Boekbespreking van dit boek
Lees ook: "Holacracy en ik"
