In zijn artikel “The Irony of Empowerment” wijst Brian Robertson (de bedenker van holacracy) erop dat er achter het begrip empowerment in traditionele organisaties een merkwaardige paradox schuilgaat. Er is sprake van empowerment als medewerkers tot op het “laagste” niveau van de organisatie bevoegdheden krijgen. Het paradoxale is dat die medewerkers alleen empowered kunnen worden als hun bazen dat willen. De bazen bepalen in hoeverre ze medewerkers empoweren. Medewerkers krijgen bevoegdheden omdat de hiërarchische bazen dat toestaan, dat gunnen. Even gemakkelijk kunnen ze de bevoegdheden weer terughalen.
Empowerment lijkt een beetje op zelfsturing, maar kan alleen bestaan bij de gratie van het (hoger) management.
Als er een baas komt die dat niet ziet zitten, dan is het snel over met empowerment.
Robertson geeft een voorbeeld van een manager die in een groot bedrijf zijn mensen had empowered, terwijl de bedrijfscultuur daar absoluut niet op was gericht. De betreffende manager speelt in de woorden van Robertson, voor “heroic leader”.
An environment where leaders have to empower others is fundamentally a disempowering environment – one which uses heroic top-down leadership to get beyond heroic top-down leadership, thus fundamentally relying on the very thing it seeks to transcend.
Robertson erkent dat empowerment beter is dan geen empowerment, maar er blijft wel een sterke afhankelijkheidsrelatie bestaan tussen baas en medewerkers, het blijft een ouder-kindrelatie. In “Empowerment is Dead; Long Live Empowerment” stelt Robertson fijntjes dat holacracy daarvoor een relatie tussen volwassenen in de plaats stelt. Een juist constatering, dunkt mij.
Citaat uit: The Irony of Empowerment, https://blog.holacracy.org/the-irony-of-empowerment-4f0d312559d6
