Het uitkeren van bonussen is gebaseerd op het idee dat mensen pas optimaal presteren als zij er persoonlijk beter van worden. Het heet dan dat die hoge beloningen daarom goed zijn voor bedrijven. Daar kan veel op worden afgedongen. De meeste mensen presteren namelijk gewoon graag goed en hebben daar geen hoge beloningen gekoppeld aan prestaties voor nodig.
Toch blijven bedrijven werken met prestatiebeloningen. En de excessen zijn er. Kijk naar de kredietcrisis. En de overtreffende trap is er ook al. Het systeem is er naar. Als organisaties prestatiebeloningen uitdelen omdat zij vinden dat medewerkers het beste voor het bedrijf doen als daarmee ook hun eigenbelang wordt gediend, dan moeten zij zich niet verbazen als sommige medewerkers dat met graagte oppakken. En dan vooral in de overtreffende trap. Zij streven ongegeneerd hun eigenbelang na. Want wat goed is voor hen is tenslotte goed voor het bedrijf (of de aandeelhouders). Zo was het toch?
Alle scrupules worden opzij gezet. Iedereen gaat maximaal voor zijn eigenbelang. Voor de gelovigen in prestatiebeloning moet dit toch het summum zijn! Daar zet je al die beloningssystemen voor op, toch?!
Ach, de gemiddelde lezer zal begrijpen dat bedrijven er echt niet bij gebaat zijn als iedere medewerker volledig voor zijn eigenbelang gaat. Sterker: meestal zal dat desastreuze effecten hebben, zo zullen de meesten onder u denken. En terecht!
Desondanks zullen er ‘diehard’ gelovigen in prestatiebeloning blijven die zullen zeggen dat als de systemen niet gunstig werken voor een bedrijf dat alleen maar betekent dat de beloningen niet op de juiste targets zijn gericht. Dat argument heb ik vaker gehoord.
Ach, het spijt mij niet heel erg dat ik daarin niet geloof.
Dit blog is eerder op mijn oude blog geplaatst
