Laatst las ik het weer ergens. Een organisatie ging een speciale innovatie-afdeling oprichten om de innovatie te bundelen. Het idee daarbij is dat je innovatie bevordert als er mensen speciaal mee belast zijn. Die hebben er tijd voor. En wat je bundelt en centraliseert zou tot een effectiever (en efficiënter, zo denken velen) innovatieproces moeten leiden.
Mijn ervaring is anders. Heb je een gecentraliseerde innovatie-afdeling, dan is innovatie iets voor die afdeling en niet meer van de mensen in het werkveld, in het primaire proces. Terwijl juist in het werkveld veel goede ideeën ontstaan. Een centrale innovatie-afdeling kan tot het doodbloeden van innovaties in het werkveld leiden.
En dan nog iets. De mensen in zo’n innovatie-afdeling zijn doorgaans facilitators van innovatie. Het zijn niet de mensen die zelf voor innovatie in het primaire proces kunnen zorgen. Ze kunnen dus niets beginnen zonder input en hulp van mensen uit het werkveld van een organisatie. Alleen kunnen ze niets betekenen en hun rol (en geld) niet waarmaken. Die mensen gaan dus het werkveld benaderen voor input en hulp. De mensen in het primaire proces denken dan: ja, maar jullie zijn er toch voor de innovatie! Houd ons niet van ons werk af alstublieft.
En wat ook gebeurt is dat de innovatie-experts als ze ook maar een vernieuwing of mogelijke vernieuwing menen te zien, zij daar onmiddellijk opspringen. Maar, als zij de vernieuwing kunnen zien, dan is die vernieuwing er doorgaans al. Ze vissen eigenlijk achter het net. Maar ze proberen het nieuwe toch als succes van hen te vieren en uit te dragen. En daardoor voelen de echte bedenkers zich bedonderd. Als de “innovators” zich weer eens aandienen, dan hoeven ze niet veel medewerking meer te verwachten.
En dan nog een laatste punt. Als innovaties in het werkveld worden bedacht en geïmplementeerd, dan is dat een kwestie van dingen gewoon met elkaar doen en voor elkaar krijgen. Wanneer je er de “innovators” bijhaalt, dan betekent dat dat je met meer actoren te maken hebt. En ja, hoe meer actoren, hoe complexer iets wordt. En het wordt nog complexer als de “innovators” hun eigen processen en procedures hebben, als die verantwoordingslijnen naar innovatieboards, e.d. hebben. Nee, dan raakt je innovatie pas echt in het slop. Vertraging is het gevolg. En dus: als je bij een innovatie de innovatiemensen moet betrekken, dan remt dat teveel af. Dus dat kan je maar beter niet doen.
Zomaar wat bedenkingen…
Herkenbaar?
