Projectmatig werken is onder andere ontstaan om de slagkracht van organisaties te vergroten. De verantwoordelijkheid voor projecten ging naar mensen die projectleiders werden genoemd. Hiermee werd het management ontlast. Projectmatig werken verlegde de taken en verantwoordelijkheden die samenhingen met projecten naar gespecialiseerde "managers", de projectleiders.
Vaak werd gewerkt met een matrix. Met algemeen managers die de rollen van vakbaas en beheerbaas vervulden en de projectleiders die de rol van werkbaas op zich namen (voor meer info hierover, lees: Drie bazen).
Bij sommige methoden (denk bijvoorbeeld aan PRINCE2) zijn de projectleiders juist weer ondergeschikt gemaakt aan algemeen managers. Alle besluitvorming is buiten de projectleiders belegd.
Ik zie dit als een grove fout van deze methoden. Deze methoden zien projectleiders als gewone medewerkers in plaats van als leden van het management. Een grote stap terug. De slag- en daadkracht daalt (lees: De slagkracht van projectmatig werken), projectleiders worden beperkt in hun ontwikkeling én het algemeen management moet zich met veel teveel zaken bezig houden. Daarnaast zit het algemeen management te ver af van de inhoud van projecten om überhaupt adequaat te kunnen "sturen".
Laten we teruggaan naar de basis. Naar de oorsprong, naar de kracht van het projectmatig werken naar de slagkracht die gewenst is, de slagkracht die we zo vaak hard nodig hebben.
