In "Driven to Lead" toont Lawrence ons waarom Machiavelli voor echte leiders in onze tijd irrelevant is.
Paul Lawrence onderscheidt in zijn boek vier drijfveren voor menselijk gedrag. Twee zijn gebaseerd op onze aard als zoogdier. Het zijn onze dierlijke drijfveren, namelijk:
- De drijfveer tot vergaren/ toe-eigenen (drive to acquire; dA)
- De drijfveer tot verdediging (drive to defend; dD)
De andere twee drijfveren zijn uniek voor mensen:
- De drijfveer om relaties op te bouwen (drive to bond; dB)
- De drijfveer te willen begrijpen (drive to comprehend; dC)
Echte leiders hebben en geven aandacht aan al deze drijfveren, niet alleen aan de dierlijke. Machiavelli heeft alleen aandacht voor de dierlijke drijfveren. Hij beschouwt dit als een amoreel gegeven (lees ook "Machiavelli, De Heerser en wij").
Machiavelli took it for granted that “great men” were “ruled by an insatiable desire for material gain and driven by the principle of self-interest.” In RD theory terms, Machiavelli assumed that ambitious leaders were leaders-w/o-conscience.
Lawrence gebruikt de term leaders-w/o-conscience voor sociopaten die maar al te vaak op machtsposities terecht komen.
De enige relevantie van Machiavelli is dat je door hem te lezen kan leren hoe leaders-w/o-conscience denken en handelen.
De amorele kijk van Machiavelli past volledig bij de leiders die Lawrence leaders-w/o-conscience noemt. Immers, geen geweten, dat betekent toch eigenlijk dat zo'n leider geen ethiek kent, oftewel: dat hij amoreel is?
Citaat uit "Driven to Lead".
