Iedereen die te maken heeft met planningen zou Parkinson’s Law moeten kennen. Als je ergens meer tijd voor plant dan strikt noodzakelijk is, dan wordt de tijd toch volledig gevuld. Enerzijds door studentengedrag, ofwel: pas beginnen als je de deadline nog net kan halen. En anderzijds als je wel tijdig begint, omdat het werk uitdijt. Dat is het gevolg van Parkinson’s Law.
U kent er vast wel voorbeelden van. Er loopt bijvoorbeeld een onderzoek en degenen die er aan werken stellen voor om dit en dat ook nog even uit te zoeken. Ook de nieuwe bevindingen prikkelen de onderzoekers weer om andere dingen te gaan onderzoeken, enzovoorts. Het doel en de bedoeling van het onderzoek worden uit het oog verloren. Er wordt veel meer onderzocht dan verwacht werd en dan nodig was.
In het projectenwerk kan het leiden tot 'scope creep'. De scope van het project wordt ongemerkt met stukjes en beetjes uitgebreid. En dat kan weer leiden tot kostenoverschrijdingen en, jawel, tot uitloop van de planning.
Ik heb nog altijd liever een ambitieuze planning die iets uitloopt dan een te ruime planning, die wel gehaald wordt, maar die het project onnodig lang laat duren als gevolg van studentengedrag en Parkinson’s Law.
Het is maar dat u het weet. U bent gewaarschuwd.
