Wat een merkwaardig boek! Ik begreep dat “De vijf frustraties van teamwork” nogal populair is. Mij is niet erg duidelijk waarom. Misschien door het lange en simpele verhaal dat eerst verteld wordt voordat Lencioni uitleg geeft over zijn model? Maar ook dat begrijp ik niet goed.
Het verhaal is namelijk nogal ongeloofwaardig. Het gaat over een MT waar een nieuwe CEO voor wordt aangesteld. En die CEO is de heldin die het team tot een team weet te smeden. Oké.
Maar in het begin van het verhaal wordt hoog opgegeven over de hoge kwaliteit van de leden van dit managementteam, terwijl die teamleden zich in het verhaal dat zich vervolgens ontrolt gedragen als kleine kinderen. Zeer taakonvolwassen kleuters lijken het. Met ongeveer een nul aan sociale vaardigheden. Dat de heldin hierin verbetering weet te brengen, ja dat snap ik. Erger terugvallen is bijna onmogelijk, je kan alleen maar vooruitgaan.
Wat ernstiger is, dat is dat op geen enkele manier wordt onderbouwd waarom de vijf frustraties die Lencioni noemt echt de vijf frustraties van teamwork zijn. Zijn dit de enige vijf, zijn er niet meer. Waarom deze vijf? Waar komen ze vandaan?
En dan nog dit. De manier waarop Lencioni tegen een MT en de manier waarop zo’n team moet functioneren aankijkt is in sommige opzichten curieus en in andere opzichten ouderwets. Uitgangspunt is een wereldbeeld waarin een MT allesbepalend is. Natuurlijk fijn om te horen voor zijn doelgroep (hij werkt als consultant). Want die wordt gekieteld in het gevoel van belangrijkheid. Maar, weten we niet allemaal dat als de MT’s waar we mee te maken hebben gehad er een tijdje niet waren (om welke reden dan ook), dat de zaak dan doorgaans gewoon doordraait. Trouwens, als dat laatste niet het geval is dan mag je je afvragen hoe effectief zo’n MT is, want als jouw team niet meer functioneert omdat jij er niet bent, dan heb je niet erg aan de taakvolwassenheid van je medewerkers gewerkt. Toch?!
Even wat voorbeelden van rare uitgangspunten, althans in mijn ogen (ben ik de enige?).
Lencioni stelt via zijn heldin dat voor MT-leden het MT het belangrijkste team is, belangrijker dan het team dat ze “leiden”. Lekker als je een leidinggevende hebt die daar in gelooft!
Ook stelt de auteur dat organisaties zonder jaardoelstelling niets kunnen worden. Ik kan echter genoeg organisaties bedenken waar het echt niet nodig is om ieder jaar aparte doelstellingen te genereren. Dus: waar komt die bewering vandaan? Wederom geen enkele onderbouwing.
En ja hoor, Lencioni gelooft ook nog in prestatiebeloning, in bonussen! Tja!
Laat ik het hier maar bij laten.
Citaten uit “De vijf frustraties van teamwork”.
“De vijf frustraties van teamwork” bij managementboek.nl en bij bol.com
