J.K. Kelly beschrijft in “Moon Lander, How We Developed the Apollo Lunar Module” een mooi voorbeeld van een paradigmatische verandering.
De maanlander was oorspronkelijk ontworpen met een cockpit die heel erg leek op die van een helikopter met voor beiden astronauten een stoel. Omdat er overeengekomen was dat de astronauten uitzicht moesten hebben over een bepaalde hoek leidde dit tot vrij grote ruiten. Dat had nogal wat nadelen, want glas is zwaar (dat gewicht vertaalt zich in meer benodigde stuwkracht en brandstof), het is minder betrouwbaar als constructiemateriaal en het heeft een lage isolatiewaarde waardoor de temperatuur van de cabine moeilijker te beheersen is.
De oplossing kwam toen iemand bedacht dat het in een toestand van gewichtsloosheid helemaal niet nodig is om te zitten. De astronauten konden staan. Omdat ze zich dan ook veel dichter met hun ogen bij het glas bevonden kon de afmeting van de ruiten, met dezelfde gezichtshoek, drastisch worden verkleind.
Ik wil hier verder niets mee zeggen. Maar, omdat het zo’n mooi voorbeeld van creativiteit en het loslaten van een bekende oplossingsrichting is wilde ik het u niet onthouden.
“Moon Lander, How We Developed the Apollo Lunar Module” bij bol.com
