Mensen hebben het soms over hun “ware zelf” ontdekken of over hun wens hun “ware zelf” of "echte ik" te willen zijn. Vervolgens onderwerpen ze zich aan therapie-achtige sessies die hen moeten helpen hun “ware zelf” te leren kennen. Gek genoeg is dat “ware zelf” altijd een ander ”zelf”, dan het “zelf” dat de deelnemer voorafgaand aan de training was. Ik kan het niet helemaal volgen. Behalve dat het voor de trainers een verdienmodel is natuurlijk. En uiteraard zijn er altijd vervolgtrainingen waarmee je jouw “ware zelf” nog beter kan leren kennen.
Wat is dat dan dat “ware zelf”? Ons denken en gedrag worden bepaald door onze genen (‘nature’) en alles wat we meekrijgen terwijl we opgroeien (‘nurture’). We zijn dus altijd een beschreven blad. En dat maakt dat begrip “ware zelf” zo lastig. Want als ons huidige “zelf” niet ons “ware zelf” is, wat was het dan wel? Was dat ons “zelf” op enig moment waarop we jonger waren? Maar, als we toch al nooit een onbeschreven blad waren. Hoe kan je dan bepalen welk moment in ons leven we echt ons “ware zelf” waren. Of is het zo dat we om ons “ware zelf” te vinden nog moeten veranderen. Maar, als dat zo is, dan kunnen we ons “ware zelf” alleen maar vinden door nog meer of anders beschreven te geraken. Maar, waarom zou dan het bereikte “zelf” ons “ware zelf” zijn? Geen idee.
En als we ons “ware zelf” al zouden kunnen vinden, wat definieert dat dan. En wie definieert dat? Jijzelf, een trainer of ...? Wordt ons “ware zelf” bepaald door ons denken, ons handelen? Of is het zo dat ons handelen als je gaat leven naar je “ware zelf”, alleen nog maar voortkomt uit dat “ware zelf”. Dat je nooit meer rekening houdt met hoe dat past in een situatie of hoe dat op anderen overkomt of welk effect het op anderen heeft? Als dat zo is, dan is leven als je “ware zelf” een uiting van het zuiverste en puurste egoïsme, toch?
Kortom, ik zou dat hele idee van je “ware zelf” vinden maar loslaten.
Het is prima om jezelf beter te leren kennen, om te kijken waar je sterke kanten liggen en om bepaalde vaardigheden verder te ontwikkelen.
Zoeken naar je “ware zelf” lijkt me vrij onzinnig en kent zelfs een gevaarlijke kant. Het veronderstelt dat je niet bent wat je zou moeten zijn. En daarmee kan het een bron zijn voor ontevredenheid en een bedreiging voor je geluk. Bezield leven en geluk zijn alleen mogelijk als je jezelf aanvaardt zoals je bent.
En dat hoeft niet te betekenen dat je stil gaat staan en dat je jezelf niet meer zou kunnen of willen ontwikkelen. Ten eerste ontwikkelt iedereen zich voortdurend op basis van steeds weer veranderende omstandigheden. Ten tweede je hoeft niet ontevreden te zijn en ongelukkig om toch te kunnen streven naar verandering.
Brené Brown zegt er het volgende over.
Hoewel het ontzettend belangrijk is om jezelf goed te kennen en te begrijpen, is er iets wat nog veel belangrijker is voor een bezield leven: van jezelf houden.
Zelfkennis opdoen is waardevol, maar alleen als je daarbij aardig en mild voor jezelf bent. Bezield leven is niet alleen een kwestie van jezelf beter leren kennen en je sterke kanten benutten, maar ook van je zachte en kwetsbare kanten volledig aanvaarden.
Wat mij betreft een mooie gedachtegang om mee te besluiten.
Citaat uit “De moed van imperfectie”.
“De moed van imperfectie” bij bol.com en bij managementboek.nl
Lees ook: "Nathalie Heinich over Identiteit"
