Wij waren bij een evenement. Het evenement was voorbij en het publiek vertrok. We hadden nog wat consumptiemuntjes over, we besloten alle drie nog een broodje Unox-rookworst te nemen.
Het meisje bij het stalletje reageerde blij. Ze had precies nog drie broodjes over. Ze nam onze munten aan en begon. Als ze “los” was mocht ze gaan opruimen van haar baas, vertelde ze. Dus wij brachten haar verlossing.
Ze nam het eerste broodje, en …
… ze liet het in de pan met worsten vallen. Oh nee. Ze viste het broodje uit het vet en gooide het weg. Ze baalde. Ja, nou kan ik u nog maar twee broodjes aanbieden. Ja, dat snapten we. “Maar, dan willen we wel twee munten terug,” zij mijn jongste dochter.
“Oh, en heb ik die al…”. Ja, er was een bak met een gleuf. Daarin waren onze muntjes veilig opgeborgen. Onmogelijk om ze er nog uit te krijgen.
Oh nee. Het meisje stond wat vertwijfeld. En kwam opeens met een voorstel. Ik kan u natuurlijk twee worsten geven!
Oh ja. Prima voorstel. Zij gaf ons twee broodjes met ieder twee worsten.
Toen voegde ze ons toe dat we maar beter gauw weg konden gaan, want als haar baas dit zag…!
En dat laatste bevreemde mij. Zij had een foutje gemaakt. Oké. Kan gebeuren. Maar, ze had het ook creatief opgelost! Welke baas kan daar nu tegen zijn! Wat voor bazen hebben we rondlopen dat een proactieve medewerker bang is dat zij er van langs zal krijgen, terwijl zij juist probleemoplossend bezig was?
