Laatst was er een CV-monteur bij mij thuis voor een onderhoudsbeurt van de ketel. Terwijl hij bezig was werd hij gebeld. Uit zijn woorden kon ik opmaken dat een collega wilde weten waar hij was. Vervolgens bleek kennelijk dat de ander een afspraak vlakbij had. De monteur die bij mij was kon die afspraak overnemen omdat er een andere afspraak was weggevallen. Toen hij weg was zag ik dat hij zijn wagen iets verder reed en... aanbelde bij de buren.
De monteurs mopperden lekker met elkaar aan de telefoon. Over de planning natuurlijk die er weer eens een zooitje van had gemaakt. En gelijk hadden ze.
Maar het mooie aan het geval was natuurlijk dat de beide monteurs dit samen oplosten.
Niemand houdt er van om stompzinnige dingen te doen. Een ander verder laten reizen, terwijl jij zelf daarin een fractie van de tijd naar toe kan, dat is stompzinnig. Dus regelden de monteurs het onderling.
We hebben overal management geïntroduceerd, en natuurlijk ook planners die het werk verdelen. Allemaal vanuit het ooit valide geachte standpunt dat je denken en doen moest scheiden. In de praktijk blijkt het vrijwel altijd prima te gaan zonder managers of planners bij het werk te betrekken.
Als mensen in staat zijn om problemen samen op te lossen, dan zijn ze ook wel in staat hun eigen werk te plannen, dunkt mij. Ze kunnen veel meer dan ze mogen.
