Binnen de overheid wordt niet gedelegeerd. De overheid kent het fenomeen mandateren. Bij delegeren verleg je naast een taak en bevoegdheid ook de bijbehorende verantwoordelijkheid. Bij mandateren kan dat niet, wie mandateert blijft verantwoordelijk. Overheidsbestuurders blijven voor alles wat er binnen hun organisatie gebeurt verantwoordelijk. En omdat ze dat zijn en omdat ze zomaar weggestuurd kunnen worden zijn ze ook nog eens voorzichtig. Begrijpelijk. Ze moeten zich wel op de hoogte laten houden van allerlei subtaakjes binnen hun organisatie. Ze moeten er de vinger bij aan de pols houden, ze moeten meesturen, want ze zijn en blijven verantwoordelijk.
Bij elkaar is het voorgaande bijna een garantie voor micromanagement. Dat dit de slagkracht van een organisatie niet bevordert, dat veronderstel ik maar als bekend.
Het gebrek aan slagkracht bij de overheid kan daarmee (onder andere) teruggevoerd worden op wetgeving rond mandatering en op de steeds vaker gespeelde ‘blame game’.
Wil je meer slagkracht binnen de overheid, dan moeten we af van het mechanisme dat een bestuurder verantwoordelijk wordt gehouden voor elk foutje in zijn organisatie. Dat leidt alleen maar tot ‘blamen’ enerzijds en tot meer controle, verlies aan flexibiliteit en effectiviteit anderzijds. Daarnaast stoot het de soort mensen af die je juist graag in dienst zou willen hebben bij de gewenste slagvaardige overheid.
Dit blog is eerder op mijn oude blog geplaatst
