Tegenwoordig worden managers vaak benoemd als “direct leidinggevenden”. Ik krijg daar altijd de kriebels van. Als ik terugdenk, dan heb ik in het begin van mijn werkzame leven een paar managers gehad waarvan ik leiding heb ontvangen. Verder heb ik toch meestal managers gehad die mij niet veel leiding konden geven. En, als ze het deden, dan was dat niet iets wat me blij maakte.
Waarom ik slecht tegen het woord leidinggevende kan?
Leidinggeven is iets waar je voorzichtig mee moet zijn. Zeker aan professionals. Er is zelfs een boek dat “Leidinggeven aan professionals? Niet doen!” heet.
Manager is dan nog wat neutraler. Leiding geven is niet wat een manager altijd en bij iedereen hoeft te doen. Een goede manager of leider weet wanneer hij mensen vrij kan laten, wanneer hij hen niet of nauwelijks hoeft te coachen. Dat is me dan toch liever dan een leidinggevende.
Leidinggevende suggereert een onderschikking, een ouder/kind-verhouding. Oké in een hiërarchie heeft de manager een “hogere” positie, maar een moderne manager weet wel dat hij niet de baas moet spelen. “Leidinggevende,” niet van deze tijd!
Dit blog is eerder op mijn oude blog geplaatst
