Ieder nieuw boek van Taleb borduurt voort op zijn vorige boeken. Daardoor zit er altijd enige vorm van herhaling in. Ieder boek werkt een eerder besproken thema verder uit. Dat gebeurt ook in “Skin in the Game”. Door die diepgaander uitwerking weet Taleb iedere keer weer te boeien en te prikkelen.
Nassim Nicholas Taleb is een eigenwijze man. Dat maakt hem boeiend en interessant. Veel van zijn denkbeelden zijn ook sterk onderbouwd. Goed onderbouwde ideeën die je niet kan weerleggen moet je wel serieus nemen en je moet er iets mee.
Maar soms schiet Taleb door. Hij koestert klaarblijkelijk een diepe weerzin tegen sommige (of is het: tegen veel) beroepsgroepen. Dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Soms zijn het ware litanieën waar enig respect aan ontbreekt. Dat is jammer, juist omdat hij zo veel te vertellen heeft. Wanneer hij doorschiet kan de neiging ontstaan om hem opzij te zetten en te negeren.
Taleb pleit voor meer doen en uitproberen (‘tinkering’). Daar kunnen we veel meer van leren dan van logisch redeneren, zo stelt hij. Evolutie kan alleen plaatsvinden omdat er sprake is van kwetsbaarheid, van het risico op sterven. Zonder dergelijke ‘skin in the game’ is er geen evolutie. Er is sprake van ‘skin in the game’ als mensen zelf negatieve gevolgen van hun handelen kunnen ondervinden. Dat is de kern van het boek.
In het boek komen allerlei onderwerpen aan de orde die het thema raken, bijvoorbeeld de ‘minority rule’. Deze houdt in dat een gemeenschap zich onder bepaalde omstandigheden aanpast aan de eisen van een kleine minderheid. Zijn er bijvoorbeeld in een gezelschap enkele mensen die alleen maar kosher of halal eten, dan wordt er vaak voor gekozen om het opgediende voedsel te laten voldoen aan die eis. Dat is gemakkelijker dan een uitzondering maken. Als kleine minderheid zich mengen in een grotere groep dan kan dit vrij snel gebeuren, zeker ook als het voldoen aan de uitzondering geen of nauwelijks extra kosten met zich mee brengt.
Ook aan tolerantie en het kunnen omgaan met ambiguïteit komt aan de orde. Taleb zet stevig in:
And it was not because pagans had an intellectual deficit: in fact, my heuristic is that the more pagan, the more brilliant one’s mind, and the higher one’s ability to handle nuances and ambiguity. Purely monotheistic religions such as Protestant Christianity, Salafi Islam, or fundamentalist atheism accommodate literalist and mediocre minds that cannot handle ambiguity.
Moraal komt tot stand omdat er kleine groepen zijn die zich intolerant opstellen tegenover andersdenkenden. Weer de ‘minority rule’ dus.
En nieuwe dingen ontstaan niet binnen de universiteiten, want academici hebben geen ‘skin in the game’ stelt Taleb.
Academia has a tendency, when unchecked (from lack of skin in the game), to evolve into a ritualistic self-referential publishing game.
Mensen zijn bevooroordeeld ze gaan af op wat opvalt niet op datgene dat niet opvalt. Een voorbeeld:
History is largely peace punctuated by wars, rather than wars punctuated by peace. The problem is that we humans are prone to the availability heuristic, by which the salient is mistaken for the statistical, and the conspicuous and emotional effect of an event makes us think it is occurring more regularly than in reality. This helps us to be prudent and careful in daily life, forcing us to add an extra layer of protection, but it does not help with scholarship.
Taleb komt op basis van zijn ideeën ook tot een nieuwe definitief van wat als rationeel moet worden gezien.
The only definition of rationality that I’ve found that is practically, empirically, and mathematically rigorous is the following: what is rational is that which allows for survival. Unlike modern theories by psychosophasters, it maps to the classical way of thinking. Anything that hinders one’s survival at an individual, collective, tribal, or general level is, to me, irrational.
Al met al is het weer een alleszins leesbaar en boeiend boek. Ik heb het achter elkaar uitgelezen.
Citaten uit “Skin in the Game”.
“Skin in the Game” bij bol.com
