Laatst gaven enkele deelnemers in de checkout van een holacratisch werkoverleg aan dat zij het overleg wat lang vonden duren. Enkele onderwerpen vroegen wat teveel tijd in hun ogen. Ik had zelf dat gevoel niet zo, maar daar wil ik het hier niet over hebben.
We hadden een gast die dag. Deze gast had het overleg bijgewoond. Zij kwam uit het onderwijs. Zij was zich aan het oriënteren op andere werkomgevingen, omdat zij met name alle gedoe om het onderwijs heen zo zat was.
Na de checkout vroeg onze facilitator aan haar hoe zij het overleg had ervaren. En? Zij vond het een openbaring. To the point, kort en krachtig. Geen eindeloos gezeur. Maar, iets kort bespreken, kijken wat iemand nodig had, dat behandelen en vastleggen en klaar! In haar werkomgeving kende zij alleen eindeloze overleggen, waarin iedereen doorzeurde over de kleinste kleinigheden.
Ja, als je een tijdje holacracy beoefent kan je een overleg wat lang vinden duren. Tegelijkertijd blijkt het voor een buitenstaander, die deze werkvorm niet kent, een summum van krachtdadigheid.
Goed dat wij dat geluid ook weer eens horen! Wellicht tempert het ons ongeduld.
Voor meer informatie over Holacracy, lees: ”Holacracy en ik”
