Eigenlijk vond ik in de inleiding door Arie de Ruijter de mooiste zinsneden uit dit boek. Hij schetst daarin in enkele zinnen wat cultuur is. Hij stelt dat sturing geven aan de georganiseerde anarchie in organisaties niet meevalt. “En toch… ontvouwt er zich in die chaos ook orde. Orde waarin mensen opeens dezelfde opvattingen en waardepatronen blijken te hebben.” Juist, cultuur als emergent verschijnsel (lees ook: Emergence en cultuur).
Overal ter wereld scheppen groepen mensen orde in de chaos. Met het doel het leven meer richting en inhoud te geven. Creëren zij een gedeelde werkelijkheid die we cultuur noemen.
Verder blijft ook in dit boek cultuur en cultuurverandering een begrip dat wellicht overbodig is. Als ik lees “zonder gedragsverandering geen cultuurverandering”, dan vraag ik me af of het niet eigenlijk alleen om een gedragsverandering gaat. Dat je dat ook cultuurverandering kan noemen of dat cultuurverandering daaruit ontstaat, voegt dat iets toe?
Ook de constatering dat cultuur een resultaat van macht is roept dat soort vragen op. De auteurs stellen dat wat de bovenbaas belangrijk vindt ook in de cultuur belangrijk wordt. Tja, machthebbers beïnvloeden het gedrag van anderen. Maar, nogmaals, voegt het begrip cultuur dan iets toe?
Desondanks vond ik “De corporate tribe” wel een interessant boek. Het gaf mij meer inzicht in de culturele antropologie. Het is ook aardig om organisaties vanuit dit perspectief geduid te zien worden. Maar, of het echt anders is …
“De corporate tribe” bij managementboek.nl en bij bol.com
