Ik zie dat het werken binnen organisaties steeds meer vanuit de systeemwereld gebeurt en dat er vervreemding plaatsvindt ten opzichte van de leefwereld (Lees: Boekbespreking Wouter Hart, “Verdraaide organisaties”).
Een jonge generatie groeit hiermee op. Vaak leren ze al dat het zo werkt op de scholen. In de praktijk komen ze nauwelijks meer anders tegen. Projectmanagement is verworden tot het verrichten van kunstjes conform de handboeken en methoden. Denk bijvoorbeeld aan PRINCE2 waarin vergaand allerlei handelingen bij allerlei situaties worden voorgeschreven. Plaats voor inventiviteit en gezond verstand, of zelfs voor leren door soms eens een foutje te maken, is er niet meer. De intolerantie voor fouten is zo laag dat men aan de professional, in dit geval de projectleider, precies voorkauwt wat hij in welk geval moet doen. En die handelingen komen er doorgaans op neer dat hij niet zelf actie mag ondernemen, nee, hij moet terug naar de opdrachtgever, de stuurgroep of de Project Board.
Nu is er nog sprake van projectleiders die het anders hebben meegemaakt. Die gewend waren dat zij voor alles het verschil konden én moesten maken. Die al die besluitvorming door derden, alle verantwoording die ze af moeten leggen als ballast ervaren. Die zien dat projecten veel langer duren dan nodig is.
In het projectmanagement heeft de systeemwereld gewonnen. De leefwereld speelt een ondergeschikte rol. Procedures en regels bepalen het handelen. Het handelen komt niet meer voort uit een logica, een noodzaak.
De nieuwere generatie projectleiders groeit op in deze wereld en weet niet beter. Voor hen lijkt alles van nu automatisch beter dan alles van vroeger. Zo gaat dat. Wat vroeger gebeurde is per definitie ‘old school’. En dat heeft (per definitie) een negatieve connotatie. Projectmanagement vanuit de systeemwereld wordt als ‘best practice’ gezien. Hoe meer je vanuit de systeemwereld opereert hoe gemakkelijker jouw organisatie en jij gecertificeerd kunnen worden, hoe hoger je scoort in ‘project maturity’-modellen. Alles richt zich op de systeemwereld. Je kan scoren als je het omarmt.
Wie dat niet doet staat steeds meer alleen. Is een gillende in de woestijn.
“Heeeeeeeeelluuuuuuup”!
Dit blog is eerder op mijn oude blog geplaatst
