Ik schreef al eerder dat ik het woord “leidinggevende” niet zo kon waarderen (lees: “Mijn leidinggevende?”).
Laatst had ik een brainwave. Namelijk: zou het woord leidingnemende niet beter weergeven wat er plaatsvindt tussen veel managers en hun medewerkers? De manager trekt immers in heel veel gevallen leiding naar zich toe. Terwijl medewerkers uitstekend in staat zijn om zichzelf te redden.
De scheiding van denken en doen die met Taylor is begonnen, het gebrek aan materiedeskundigheid bij managers, het gebrek aan respect voor vakmanschap en de ongebreidelde regelzucht van managers, het zijn allemaal zaken waarbij de kloof tussen managers enerzijds en medewerkers anderzijds wordt verbreed. Medewerkers worden daarbij behandeld als uitvoerenden van taken die het management heeft uitgedacht. Het management heeft de leiding gekaapt. Niet zij die in het primaire proces bezig zijn, die op basis van hun dagelijkse ervaring weten wat er speelt bepalen wat er moet gebeuren en hoe dat moet gebeuren, nee, die taken liggen bij het management. De managers hebben de leiding genomen.
Leidingnemenden ...
Er zijn organisaties die daar anders mee omgaan. Een lonkend perspectief voor velen.
